Charlie Challenge

Lubię sobie czasem powróżyć. Z dłoni, kart, z herbacianych fusów. Czuję się wtedy taki oświecony. Prawie jak choinka na święta, łapiecie? Siadam na zielonej soczystej trawie i szukam pięciolistnej koniczyny. Nikt jeszcze nie znalazł, to może mi się uda Możecie w to wątpić. Już widzę te Wasze rozbawione ślepa, no dalej śmiejcie się. A mi się uda. Bo tak.

Znam cierpliwość. Nie, żebyśmy się specjalnie lubili. Ona jest stara i krnąbrna, a ja to w końcu ja, ten skromny, przystojny i elokwentny Marcepan. Więc zwabię ją na urok. W końcu, co dwie banie, to nie jedna.

Naprawdę we mnie wątpicie? Nie, żeby mi było jakoś szczególnie przykro (zużyłem całą paczkę chusteczek). Przesiedziałem tak cały dzień, siedząc na trawie i szukając. I nic. I już miałem zrezygnować. Niech ktoś inny sobie ją zerwie, pomyślałem. Już miałem odejść, gdy nagle mnie olśniło. Wpadłem na pomysł.

Ruszyłem banią, ot tak. Bo ja potrafię. I powiedziałem sobie „Charlie, charlie, charlie”.

A on przyszedł i popatrzył na mnie jak na dziwadło, kiedy spytałem. „Charlie, czy znajdę czterolistną koniczynę?” Wzruszył ramionami poirytowany „Nie jestem cudotwórcą”.